جایی برای نا امیدی نیست

۱۸سالمه ،بلند پرواز وعجول و به آینده امیدوار،همیشه مورد سرزنش خانواده قرار گرفته ام بخاطر این شخصیتی که دارم هرروز بحث و حرفهای همیشگی «کِی میخوای بزرگ شی،آدم باش،اینکارو نکن ،برو بابا خیال پرداز....»احساس میکنم اضافی هستم ،و حتی کارهایی که برام انجام میشه احساس میکنم با منته ،خانوادم خیلی مهمه ولی می خوام احترامشون باشه تا زمانی به موقیتی رسیدم که با افکارم یکی باشه دنبال اهدافم برم که زمانشم زیاد دور نیست ،میدونم اقتضای سنمه میگذره !!!!!! نکته ...